Dit weekend zijn we eens naar mijn ouders geweest. Ramses moest natuurlijk mee, want die is nog veel te klein om alleen thuis te blijven zo lang. Dat betekende dus dat hij mee moest in de trein, een hele ervaring natuurlijk. Hij is zijn reishokje helemaal gewend en ligt er graag in, dus dat was een voordeel. Natuurlijk moesten ook zijn speeltjes mee, en een berg eten. In het begin vond hij het allemaal wel goed, maar eens in het station was het niet zo leuk meer. Het was er heel druk (vrijdag namiddag) en al die mensen en al dat lawaai vond hij maar niks. Hij miauwde steeds heel er zielig. We probeerden hem zo veel mogelijk aandacht te geven door tegen hem te praten en ervoor te zorgen dat hij ons kon zien. Toen we eindelijk in de trein zaten werd hij wat kalmer. In de trein zelf was het niet zo druk en lawaaierig, en hij kon lekker naar buiten kijken. Na 20 minuten trein moest hij mee de auto in, en dat ging ook vrij goed. Eens bij mijn ouders aangekomen moest hij daar natuurlijk alles verkennen. Dat ging allemaal heel erg vlot, in tegenstelling tot 2 weken geleden toen hij bij ons alles moest verkennen. Hij was natuurlijk heel blij dat hij bekende gezichten om zich heen had. Toen kwam de kennismaking met de konijntjes. Dat was allemaal best wel interessant, maar toch een beetje eng, want ze waren groter dan hij zelf. De konijntjes vonden het in het begin wel goed, maar toen ze hem zagen rondlopen waren ze er doodsbang voor. Mijn ouders en mijn broer waren spontaan verliefd op Ramses. Vooral van mijn broer had ik het niet verwacht want hij heefthet nietzo op katten, maar Ramses vond hij geweldig. Hij heeft heel veel aandacht gekregen, en mijn broer heeft er ook veel mee gespeeld en geknuffeld. Ramses genoot van de aandacht.
Maargoed, het hele weekend is heel vlot verlopen, en hij had het principe van de open kattenbak snel door (wij hebben een gesloten bak, dus ik had wat problemen verwacht). Omdat het zo’n mooi weer was kon hij ook eventjes naar buiten. Af en toe aan zijn tuigje, maar hij vond het niet zo leuk in die grote open ruimte, en begon weer zielig te miauwen. Zondag wou ik eens wat foto’s van hem maken, dus moest het zonder tuigje (en mocht hij natuurlijk niet op de grond). Op de foto’s valt het heel erg op hoe hij veranderd is de afgelopen weken. In het begin was de vacht op zijn rug bijna helemaal zwart, en zag je amper de vlekjes. Maar nu is het heel duidelijk te zien dat hij een black silver tabby spotted is. Hij begint heel erg op zijn vader te lijken.
Toen we zondagavond weer thuis kwamen en hem uit zijn hokje lieten rende hij direct naar zijn favoriete plekje en viel in slaap. Wat wil je na zo’n vermoeiend weekend…