Wat zijn we toch sportief

Wat een heerlijk weer. Ik kan daar zo van genieten eh, lekker warm, zon, daar word ik helemaal vrolijk van. Niet iedereen zal het met mij eens zijn, maar dat doet er niet toe. Gisteravond zijn Kenneth en ik naar de Watersportbaan hier in Gent gegaan, en daar is Kenneth dan beginnen joggen, en ik fietsen (om medische redenen mag en kan ik niet goed hardlopen/joggen). Op drie kwartier waren we volledig de Watersportbaan rond (dat is zo’n vijf kilometer), tien minuten lopen afgewisseld met vijf minuten stappen. Dat is helemaal niet slecht voor zijn eerste keer. We gaan proberen om dat vaker te doen. Ik kan dan wel niet lopen, maar fietsen is ook gezond. Vandaag gaan we weer zwemmen (dat doen we ook al een goeie maand elke week), dus ik moet zeggen dat we al goed bezig zijn qua bewegen. Daarom ben ik ook zo blij dat het zo’n lekker weer is, want anders is er aan dat lopen en fietsen niet veel meer aan natuurlijk. Hopelijk houden we dit goed vol.

Mijn laptop is trouwens ook weer terug van reparatie. Maandagmiddag heb ik mijn MacBook naar de Applestore hier in Gent gebracht omdat mijn scherm irritant flikkerde als hij uit standby kwam. Natuurlijk liet hij van dat probleem niets meer merken toen ik het wou laten zien aan de verkoper (hoezo voorspelbaar…) maar hij zou er eens naar kijken. Ook vond hij dat mijn Mac last had van discoloration (daar schijnen wel meer witte MacBooks van de eerste generatie last van te hebben). Dat was mij nog nooit opgevallen, maar aangezien hij dit ook gratis zou vervangen hoorde je mij niet klagen natuurlijk. De man zei dat ik mijn laptop wel een weekje kwijt zou zijn waarschijnlijk, dus kon ik Kenneth zijn laptop even lenen. Maar gistermiddag werd ik al opgebeld met de mededeling dat mijn laptop klaar lag. Die ben ik direct gaan halen, maar ik vreesde een beetje voor het scherm, dat kon toch niet zo snel gemaakt zijn? De man had het schermprobleem niet gezien, maar toch voor de zekerheid een kabeltje vervangen, dus hopelijk blijft het probleem nu weg. Mijn laptop is in totaal zo’n 24 uur weggeweest, wat best wel kort is. En mijn MacBook is nu weer witter dan wit. Goede service daar :).

Read Full Post »

Barbecue en waterbalonnen

Hehe wat een lekker weer. Ik heb echt genoten van de afgelopen dagen. Vorige week heerlijk in de zon op ons balkon/terras gezeten in de fatboy. Lekker relaxen. Vrijdag lekker met mijn vriend een tarrasje gaan doen in Gent (mmmm cocktailweer) en iets gaan eten. Het weekend zijn we bij Kenneth zijn ouders geweest. Er was een barbecue samen met een bevriend gezin. Gelukkig niet weer zo’n standaard worst-brochette-ribbekes-bbq, maar iets minder standaard dingen. Je staat er niet bij stil wat je nog allemaal met een bbq kunt doen. Om half zes begonnen en om half twaalf was het gedaan. We begonnen met stokbrood met rauwe ham-peer, zongedroogde tomaatjes met kruiden en olie enzo en nog een soort tomaat-buchetta. Daarna waren er nog courgetterolletjes met kruidenkaas en basilicum, scampi’s met lookboter en mini-quiches. Als voorgerecht gerookte zalm of kabeljauw. Als hoofdgerecht kregen we heerlijke varkenshaasjes. Eentje was gewoon met zout en kruiden, eentje met honing-mosterd-bruinesuikermarinade en eentje gevuld met tomaten en kruiden. Nog nooit zo’n heerlijk malse varkenshaasjes gegeten. Als dessert was het een soort vanille-room-puddingdingetje met bessencoulis, ook heerlijk.

Het was heel gezellig onder de sterrenhemel en naast de bbq en vuurkorf. Ik heb echt genoten. Zeker voor herhaling vatbaar.

Zondag hebben we luierend doorgebracht. De buren zijn langsgekomen en we hebben samen met Kenneth zijn zusje waterbalonnen gegooid en elkaar natgespoten met waterpistolen. Wat heerlijk om je weer even kind te voelen.

Nadien zijn we weer naar huis gegaan en hebben we het weekend afgesloten met een filmpje.

Read Full Post »

Zalig pasen? I don’t think so…

Het paasweekend wat ik me zo zalig had voorgesteld heeft een heel andere wending genomen. Ik had me voorgesteld met dat lekkere weer heerlijk te genieten buiten met mijn konijntjes, zonder zorgen, maar in plaats daarvan is mijn liefste konijntje gestorven. Vrijdagochtend belde mijn moeder en ze zei dat het helemaal niet goed ging met onze Pim. Een half uur later zat ik op de trein naar huis. Pim zag er inderdaad niet goed uit. Alle fut was er uit. Nu heeft hij dat wel vaker gehad (hij had sinds een dik jaar een tandprobleem) en dan kon hij ook best ziek zijn, maar deze keer was anders. Normaal krijgen we hem er steeds weer doorheen door dwangvoer en medicatie, maar nu kregen we er zelfs met moeite iets in op deze manier. ’s Middags leek het een beetje beter te gaan, maar ’s avonds ging het opeens weer bergaf. Hij was helemaal slap, futloos en totaal niet meer alert. Het ging steeds slechter. Om iets voor 12 uur ’s nachts zijn we Kenneth gaan halen aan het station (die is wel nog naar dat etentje met het werk geweest en kon nog net de laatste trein halen). Toen we weer thuis kwamen la Pim helemaal futloos bij mijn moeder. Hij raakte onderkoeld (zelfs onder een deken dicht tegen ons aan) en begon te beven (een teken van shock). Enkele minuten later piepte hij en strekte hij zich helemaal uit. Hij trilde helemaal. Dit was echt het einde, en omg dit duurde zo lang. Het was verschrikkelijk om te zien. “Toe Pim, ga!” zei mijn moeder. Na een paar minuten gaf hij het op.

Kenneth zegt dat hij geen pijn meer had op dat moment, en dat hoop ik echt, want dat verdiende hij niet. Ik hoop dat hij niet bang was, want wij waren allemaal dicht bij hem.

Onze lieve Pim is er nu niet meer. Ik kan het nog altijd niet geloven, en het dringt pas een beetje door als ik naar de lege hoek van de kamer kijk waar zijn hok stond. We hebben hem begraven in de tuin en er een mooi grafje van gemaakt. Maar het maakt het er niet gemakkelijker op. Ik mis hem elke minuut. Ze zeggen dat je de mooie herinneringen moet koesteren, maar telkens als ik aan die leuke dingen denk (het was zo een wijsneus, en hij kon o zo schattig kijken, daar smolt je direct voor) kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Dan besef ik dat ik dat nooit meer ga zien, dat hij er nooit meer gaat zijn, en dat kan ik niet geloven.

Onze Nijn (de moeder van Pim, en ze konden nog best goed met elkaar opschieten) liep op dat moment rond in de kamer en leek echt bezorgd. Nu zoekt ze nog steeds elke dag naar Pim, kijkt ze waar zijn hokje stond. Ik vraag me af of ze het zou beseffen dat haar kameraadje er niet meer is.

We hebben nu nog 5 konijntjes, allemaal lieverds, maar geen één zoals Pim. Damn ik mis hem zo…

Het klinkt misschien een beetje raar, en voor sommigen zelfs belachelijk, maar wij geven enorm veel om onze konijntjes. We doen alles voor ze, zelfs als ze doodziek zijn (ik denk dat de meeste mensen ze al direct een spuitje geven, maar dat vind ik verschrikkelijk). En als er eentje sterft zijn we enorm verdrietig, en dit duurt heel lang. Zo gaan wij er nu eenmaal mee om, en we voelen ons er goed bij. Een konijn is niet anders dan een hond of kat, en kan minstens evenveel liefde en plezier geven. Wij zijn geen enkel konijn dat gestorven is vergeten, en zullen dat ook nooit doen.

Slaap zacht mijn lieve vriend, we zijn altijd bij je.

Read Full Post »

Zalig pasen? I don’t think so…

Het paasweekend wat ik me zo zalig had voorgesteld heeft een heel andere wending genomen. Ik had me voorgesteld met dat lekkere weer heerlijk te genieten buiten met mijn konijntjes, zonder zorgen, maar in plaats daarvan is mijn liefste konijntje gestorven. Vrijdagochtend belde mijn moeder en ze zei dat het helemaal niet goed ging met onze Pim. Een half uur later zat ik op de trein naar huis. Pim zag er inderdaad niet goed uit. Alle fut was er uit. Nu heeft hij dat wel vaker gehad (hij had sinds een dik jaar een tandprobleem) en dan kon hij ook best ziek zijn, maar deze keer was anders. Normaal krijgen we hem er steeds weer doorheen door dwangvoer en medicatie, maar nu kregen we er zelfs met moeite iets in op deze manier. ’s Middags leek het een beetje beter te gaan, maar ’s avonds ging het opeens weer bergaf. Hij was helemaal slap, futloos en totaal niet meer alert. Het ging steeds slechter. Om iets voor 12 uur ’s nachts zijn we Kenneth gaan halen aan het station (die is wel nog naar dat etentje met het werk geweest en kon nog net de laatste trein halen). Toen we weer thuis kwamen la Pim helemaal futloos bij mijn moeder. Hij raakte onderkoeld (zelfs onder een deken dicht tegen ons aan) en begon te beven (een teken van shock). Enkele minuten later piepte hij en strekte hij zich helemaal uit. Hij trilde helemaal. Dit was echt het einde, en omg dit duurde zo lang. Het was verschrikkelijk om te zien. “Toe Pim, ga!” zei mijn moeder. Na een paar minuten gaf hij het op.

Kenneth zegt dat hij geen pijn meer had op dat moment, en dat hoop ik echt, want dat verdiende hij niet. Ik hoop dat hij niet bang was, want wij waren allemaal dicht bij hem.

Onze lieve Pim is er nu niet meer. Ik kan het nog altijd niet geloven, en het dringt pas een beetje door als ik naar de lege hoek van de kamer kijk waar zijn hok stond. We hebben hem begraven in de tuin en er een mooi grafje van gemaakt. Maar het maakt het er niet gemakkelijker op. Ik mis hem elke minuut. Ze zeggen dat je de mooie herinneringen moet koesteren, maar telkens als ik aan die leuke dingen denk (het was zo een wijsneus, en hij kon o zo schattig kijken, daar smolt je direct voor) kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Dan besef ik dat ik dat nooit meer ga zien, dat hij er nooit meer gaat zijn, en dat kan ik niet geloven.

Onze Nijn (de moeder van Pim, en ze konden nog best goed met elkaar opschieten) liep op dat moment rond in de kamer en leek echt bezorgd. Nu zoekt ze nog steeds elke dag naar Pim, kijkt ze waar zijn hokje stond. Ik vraag me af of ze het zou beseffen dat haar kameraadje er niet meer is.

We hebben nu nog 5 konijntjes, allemaal lieverds, maar geen één zoals Pim. Damn ik mis hem zo…

Het klinkt misschien een beetje raar, en voor sommigen zelfs belachelijk, maar wij geven enorm veel om onze konijntjes. We doen alles voor ze, zelfs als ze doodziek zijn (ik denk dat de meeste mensen ze al direct een spuitje geven, maar dat vind ik verschrikkelijk). En als er eentje sterft zijn we enorm verdrietig, en dit duurt heel lang. Zo gaan wij er nu eenmaal mee om, en we voelen ons er goed bij. Een konijn is niet anders dan een hond of kat, en kan minstens evenveel liefde en plezier geven. Wij zijn geen enkel konijn dat gestorven is vergeten, en zullen dat ook nooit doen.

Slaap zacht mijn lieve vriend, we zijn altijd bij je.

Read Full Post »

Verjaardag enzo

Gisteren ben ik 21 geworden. Sjongejonge wat vliegt de tijd. Maargoed, we hebben er weer een leuke dag van gemaakt. Ik heb een appeltaart gebakken (die is verschrikkelijk populair hier :p) en mijn ouders en broer zijn hier op bezoek geweest. Dan zijn we gezellig samen uit eten geweest (handig als je ouders meegaan, dan hoef je zelf niet te betalen) en daarna zijn Kenneth en ik met z’n tweeën naar de bioscoop geweest. Dagen zonder lief is echt een geweldige film. Het is totaal anders dan -insert random Hollywoodmovie-, maar zeker de moeite waard. Als je Steve + Sky goed vond moet je hier zeker naar gaan kijken.

Ik heb dus ook eindelijk de nieuwe cd van Clouseau gekregen. Die is echt weer helemaal in orde. Hij klinkt inderdaad steviger dan al zijn voorgangers samen, en dat is zeker positief. Dat belooft voor de komende optredens. Ze maken dit jaar trouwens 20 jaar plaatjes (ze bestaan al een paar jaar langer) en dat wordt gevierd met een nieuwe cd (Vonken & Vuur dus) en een soort verzamelcd die dit najaar uitkomt. Ook worden er heel wat concerten gegeven voor hun tour voor de nieuwe cd. Dat belooft dus. Ik kijk al uit naar 1 december want dan gaan we weer feesten in het Sportpaleis.

Kortom, het was een heel fijn dagje. Het wordt nog een drukke week, aangezien we vrijdag een bedrijfsetentje hebben van Kenneth zijn werk. Met zijn bazen eh hun vrouw/vriendin uit eten in zo’n sjieke brasserie (Het Pakhuis, de 2e beste in Vlaanderen ofzo) dus dat zal weer wat worden. Doe mij toch maar een bifstuk-friet of een pakske met stoverij ofzo… Maargoed, dat zal wel loslopen. Ik ben net 20 -how 21- en ik ga al naar bedrijfsuitjes, brrrr :p. Het weekend wordt ook heel fijn, al is het alleen maar omdat het zo’n lekker weer wordt.

Lang leve de lente!

Read Full Post »